Sabotage

Het zal je maar gebeuren … Een vreemde kerel in je klas die met jouw leerkracht gaat meedenken over de gang van zaken.

Je voelt het aan je theewater dat er waarschijnlijk dingen zullen gaan veranderen.
Je beseft dat je daar ook zelf iets van gaat merken.
Een aanslag op de samenwerking die je met je klasgenoten hebt opgebouwd om het samen zo ‘gezellig’ mogelijk te hebben.

Tja, wat kun je daar nog tegen doen?

Zoiets moeten de leerlingen gedacht hebben die deze week de sleutelbos van de juf in mijn tas lieten meereizen naar huis.

Toen ik ze zag liggen op de bodem van m’n tas, schoot ik in de lach omdat ik de gezichten weer voor me zag toen ik de klas was uitgewandeld.
Tijdens de observatie hadden een aantal jongens al laten merken dat ze niet zo blij waren met mijn aantekeningenboekje. Mijn grapje dat ik als 51-jarige niet meer alles kan onthouden, veranderde daar niets aan.
Toen ik even weg liep uit de klas nam ik het voor de zekerheid mee. Het zou niet de eerste keer zijn dat er aan m’n spullen gezeten werd. Zulke dingen gebeuren in klassen waar de grenzen vervaagd zijn …
Nadat ik terug kwam werd er steeds naar m’n tas gekeken en gegniffeld. Omdat ik zo op het oog niets miste, besloot ik net te doen alsof ik niets door had. Haverwege de middag stond ik op en wandelde met al m’n spullen de klas uit.
Bij de deur keek ik nog even om … Haha, je had die snoeten moeten zien.

Volgende week ga ik weer op bezoek. Ik kijk er naar uit!
We hebben samen nog een weg te gaan.
Van frustratie en ‘sabotage’ naar veiligheid.

De eerste barst in het systeem is een feit.