Een bek als een schuurdeur, tanden zo groot als je handen en een lichaam met het formaat van een lijnbus…. Dat gaat natuurlijk over de megalodon, de reuzenhaai.
Vandaag even lekker de natuur in geweest, op zoek naar haaientanden, vlakbij Antwerpen, wereldwijd een van de beste vindplaatsen van zeldzame haaientanden. Weer mooie tanden gevonden, maar helaas geen tand van de megalodon. Volgende keer even een tandje bijzetten met graven.
De reuzenhaai is waarschijnlijk uitgestorven dankzij concurrentie met de witte haaien en steeds minder geschikte leefomstandigheden. Best jammer dat ze er niet meer zijn, hoewel ik zo’n dier niet graag zou tegenkomen terwijl ik in een bootje op zee vaar. De embryo’s van de reuzenhaai waren overigens zelf ook geen lieverdjes. Ze aten embryo’s – hun toekomstige broertjes en zusjes – op in de baarmoeder van moeder haai. Kannibalisme.
Voor mij zijn haaientanden niet meer dan verzamelobjecten, met een opbergdoos als eindstation. Al die tanden vertellen echter ook een verhaal. Over slijtage en schade, eten of gegeten worden. Over ellebogenwerk, keiharde concurrentie, het recht van de sterkste. Bedreigende omstandigheden.
Gelukkig gaat het er in de mensenwereld heel anders aan toe …
