“Pap, wees maar blij dat je niet in de meidenwereld zit”, verzekerde onze zevenjarige dochter me vanmorgen voor schooltijd toen ik het nut van een nog-een-keer-voor-de-spiegel-staan niet zo op waarde kon schatten. ’t Was de hoogste tijd om haar naar school te brengen. “Wij meiden vinden gewoon dingen belangrijk die mannen niet snappen!” Ik moest niet alleen glimlachen omdat het grappig klonk, maar ook omdat dit dezelfde dochter is die twee keer per jaar met me mee gaat op survival en dan de hele dag met een zakmes bezig is, in bomen klimt en bijna ieder weekend een vuurtje in de tuin wil stoken… Blijkbaar kan ik dit deel van de meidenwereld nog wel bereiken.
M’n gedachten gaan nog even door... Lukt dat me ook als meester? Bij alle leeftijden en verschillende typen meisjes? Ik twijfel ...
Hoe staan de zaken er trouwens voor als we dit vraagstuk omdraaien in een juf-jongens-versie? Afgaand op de berichten is er tegenwoordig meer behoefte aan ‘jongensjufs’ dan aan ‘meisjesmeesters’. De boys ‘hebben het zwaar op school met al dat vrouwelijke onbegrip voor hun streken’ en de jufs moeten ‘door hun sturing en activiteiten meer aansluiten bij jongensgedrag.’ Op zich een kansrijk idee, maar het betekent nog niet dat het jongensbrein voortaan ook beter begrepen wordt.
Van mij mogen meesters meesters blijven en juffen juffen. Wie de bereidheid heeft om echt aan te sluiten bij de behoefte van zijn of haar leerlingen, bouwt aan een klasklimaat waarin zowel jongens als meisjes zich kunnen ontwikkelen. Inderdaad, het zou fijn zijn als er meer meesters zouden komen… maar er zijn gelukkig ook heel veel jufs die prima ‘hun mannetje staan’. En wat betreft het gemis aan mannelijke rolmodellen voor jongens… daarvoor zijn allereerst de eigen vaders aan zet.
... Ik ben weer terug bij het begin van m’n gedachtegang, thuis ... Ik heb onze zoon nog nooit horen zeggen: “Mam, wij jongens vinden gewoon dingen belangrijk die vrouwen niet snappen.” Pak van m’n hart.
