“Ha Bastin, hoe gaat ie?”
Steevast de openingszin van een oud-leerling die bijna wekelijks nog even langs komt. Even een babbeltje, soms een colaatje, af en toe een vraag over iets waar hij mee zit, een kleine tip van mijn kant en weg is hij weer.
Een andere jongen komt af en toe langs als er weer ‘grote dingen’ in z’n leven gebeuren. Onze ‘belevenissen’ van destijds vormen na een aantal jaren nog steeds een basis om op verder te bouwen. Gaaf om die destijds vaak boze en grofgebekte jongen nú mee te maken als een vrolijke gozer die goede beslissingen maakt en bouwt aan z’n toekomst.
Ik heb het altijd al leuk gevonden als er oud-leerlingen langs kwamen en probeerde er altijd even ruimte voor te maken.
“Vertel eens, wat doe je nu …”
“Haha, weet je nog dat …”
“Heb je nog een goeie tip voor deze leerlingen?”
“Ehm, weet u nog dat u toen …”
Gouden momenten die ik echt mis nu ik niet meer op die vertrouwde plek te vinden ben.
Er zijn veel collega’s die dergelijke ervaringen hebben en ik geniet er altijd van als ze erover vertellen. Je herkent elkaars passie voor leerlingen. Het zijn momenten waarin ook vaak een stukje reflectie meeklinkt en duidelijk wordt welke groei we hebben doorgemaakt. Dat geldt niet in het minst voor mijzelf. Niet al mijn oud-leerlingen hebben warme herinneringen aan het schoolverleden …
Onlangs had ik iemand op de bank zitten die 26 jaar geleden bij me in de klas zat. Hij vond het fijn om herinneringen op te halen en wilde vooral delen wat die periode met hem gedaan had.
“Misschien weet u het niet, maar ik heb mijn zelfvertrouwen terug gevonden bij u.”
Ik wist het inderdaad niet en weet ook niet wat ik daar destijds voor gedaan of gelaten heb. Ik was toen een broekie in het onderwijsvak die vooral bezig was met lesgeven en had nog maar bar weinig kennis over de binnenkant van kinderen. Nu ik meer weet en nog veel meer heb afgeleerd, besef ik hoe bijzonder het is dat iemand dit toen zó ervaarde en het nu ook nog komt vertellen.
Onder andere dit zelfvertrouwen heeft deze jongen geholpen om in de pittige jaren daarna door te zetten en een man te worden die met zijn houding weer anderen kan motiveren. Blijkbaar ook dankzij mij … Daar kan ik alleen maar dankbaar voor zijn.
Ik zie veel collega’s worstelen met de tijd om af te kunnen stemmen op de behoefte van het kind achter de leerling. Wellicht helpt het je om hier wat ontspannen mee om te gaan als je weet dat kennis en zelfvertrouwen allebei onmisbare bagage zijn voor de levensweg.
Door kennis van zaken kunnen kinderen wellicht met meer zelfvertrouwen situaties tegemoet treden maar met zelfvertrouwen kunnen ze zich redden in situaties waarin hun kennis tekort schiet.
